Belniańska terapia

18. VI. 2014r.

Nie wiem do jakiego stopnia tęsknotę wyzwoli we mnie lipiec? Jeszcze przecież trwają zajęcia, a ja omal nie przykułbym się łańcuchami do schodów...
Dziś zwyczajnie, jak zwykle w belniańskiej krainie-po prostu cudownie. Dotarłem i zbliżała się już 10. Po wyjściu z progu karety porwany zostałem przez Piotrka. I wraz z Damianem i Bartkiem szykowaliśmy ognisko. Rozpaliliśmy i za chwilę dołączyła do nas reszta biesiadników. Upiekłem 2 kiełbaski, z czego 1 dałem Asi. Po doładowaniu energetycznym, skuszeni pięknym słońcem i piłką, która wytoczyła się za nami na podwórko, poszedłem z Piotrkiem i Damianem pokopać. Najpierw Piotrek stanął na bramce, a my strzelaliśmy. O ile kopnięcie piłki przez Damiana ciskało nią mocno w bramkę, to moje szturchnięcia powolnie toczyły piłkę. Dlatego za chwilę zmieniłem bramkarza i co jakiś czas, jeśli udało mi się piłkę złapać, mogłem ją wykopać z ręki. Częściej jednak wyciągałem piłkę z siatki.
Po krótkiej rozgrzewce, przewinąłem się w pobliżu ogniska, gdzie z samarytańskiej ręki dostałem jeszcze pół kiełbaski. To dało mi troszkę siły, by uciekać i łapać piłkę w grze w zbijaka. Nie dane mi było utrzymać się na planszy i podwójnie trafiony musiałem przejść do lazaretu.
Piłka czasami uciekała jak ping-pong ze stołu, odbijając się od wszystkiego.
A i ja nie wziąłem balansu ze sobą i raz cofając w zbijakowym ogniu sprawdzałem twardość boiska.
Na koniec usiedliśmy przy dogasającym ognisku, sącząc kawę i wystawiając twarze ku słońcu.